De email van 1 mei.

YES!! ik ben geselecteerd en mag in het TeamNL Huis aan de slag. De blijdschap is groot. Enkele maanden geleden dacht ik nog dat ik geen kans maakte, maar door toch door te zetten volgt de beloning. Van 26 Juli tot en met 11 Augustus ben ik, bij leven en welzijn, zeker in Parijs. Maar al gauw komen er veel vragen. Ik moet op 5 juni en 5 juli weer in Nederland zijn voor crew bijeenkomsten. Aanwezig zijn is verplicht staat er in de email. Dat word dus weer veel vlieguren vanuit Melbourne. Als ik steeds heen en weer ga vliegen dan zal het, naast een dure gelegenheid, veel tijd en energie gaan kosten. Waar verblijven we, hoe en wanneer gaan we naar Parijs en meer van dat soort vragen komen er voorbij. In tegenstelling tot waarschijnlijk de andere crewmembers moet ik gaan nadenken over mijn planning hoe ik deze het beste kan gaan indelen. Op 2 mei word ik gebeld door veel vrienden en familieleden, die allemaal nieuwsgierig zijn of ik geselecteerd ben. Iedereen is blij voor me, en voor de meeste is het zelfs een vanzelfsprekendheid dat ik actief moet gaan zijn in het TeamNL Huis. Op de vraag wat ik er precies moet gaan doen kan ik geen antwoord geven, aangezien ik nog niet hoerover ben geinformeerd. Ik laat me verrassen. 

Thuis in Melbourne, vindt er een gesprek plaats met vrouwlief en ik besluit om het meest lastige verhaal te brengen als doel. Ik blijf bijna 4 maanden weg en dat betekent dat vrouwlief de kleine meid van en naar school moet halen en brengen en er dus veel van haar verlangd wordt, Mijn vrouw is blij voor mij, maar ziet toch ook wel veel praktische issues. Of ik ook daadwerkelijk zo lang weg zal blijven moet ik nog gaan zien, maar de zegen van vrouwlief is er. 

 

Niet als Bondscoach

Ik leg mijn dochter uit dat Papa naar Parijs zal gaan om bij de Olympische spelen aanwezig te zijn. Zoals een kind van 6 jaar mag reageren is de eiffeltoren dan het belangrijkste om over te praten. Ik beloof haar dat ik een foto zal maken van de eiffeltoren als ik daar ben. De volgende dag vertel ik haar juffrouw op school dat ik naar Parijs zal gaan en dat het misschien mogelijk is om een aantal maanden niet aanwezig te zijn. Ik vraag haar of ze dochterlief in de gaten zou willen houden en mochten er problemen op school zijn met haar, of ze mij dan ook zou willen informeren. Dat wordt beloofd. Een week later komt er een vader naar mij toe en die feliciteert mij met mijn volleybal team.  "You are coaching men or women?" Ik moet eventjes nadenken wat hij nu precies bedoeld en op mijn vraag krijg ik van de vader te horen dat hij begrepen had van zijn zoontje, een klasgenootje van mijn dochter, dat ik volleybal bondscoach ben en naar de Olympische spelen van Parijs zal gaan met het Nederlands Volleybal team.  Ik begin te lachen en legt uit dat er dingen gemixed zijn, maar dat ik niet als bondscoach naar de Olympische spelen zal gaan. Ik mag in het TeamNL Huis gaan werken en de vader is enthousiast over het concept. Op weg naar huis vraag ik dochterlief wat ik ga doen in Parijs en ook tegen mij zegt ze dat ik als volleybal coach naar Parijs zal gaan. Ik leg haar uit wat ik wel zal gaan doen en ze snapt het. 

De plannen.

De voorbereidingen zijn begonnen. Ik besluit om een enkele reis te boeken. zodat ik zelf en op korte termijn kan beslissen om weer terug te vliegen naar Melbourne. Mochten er problemen zijn over mijn lange verblijf of de noodzaak er is dan kan ik direct actie ondernemen met het kopen van een vliegticket. 

Op woensdag 5 juni is de eerste crewdag en ik besluit om naar Nederland te vliegen op zondag 2 juni. Ik denk eraan om vrijdag 7 juni weer terug te vliegen zodat ik weer snel bij de familie kan zijn en zij tijdens de Olympische spelen mij voor een kortere tijd zullen moeten gaan missen. Het zijn nog steeds plannen, maar ik weet zeker dat ik 5 juni op de crewdag in Papendal aanwezig zal zijn. Ik kijk er naar uit!